W XXI wieku, po upadku systemu komunistycznego w Polsce, mając daleko za sobą rozwarstwienie feudalne, lubimy sądzić, że wszyscy jesteśmy równi i mamy równe szanse. Reportaż „Nie zdążę” Olgi Gitkiewicz obnaża smutną prawdę.
Po 1989 roku zaczęto inwestować na wielką skalę w komunikację samochodową (rozbudowę dróg, autostrad, parkingów), a łożono coraz mniej na utrzymanie połączeń kolejowych i PKS-ów. Efekt? Transport publiczny z przyczyn systemowych zaczął zanikać na rzecz transportu samochodowego, przez co tysiące Polaków i Polek przeżywa coraz drastyczniejsze wykluczenie komunikacyjne. Fatalne warunki dojazdowe mają swoje daleko idące reperkusje: masowe wyludnianie wsi i małych miejscowości oraz postępująca wielkimi krokami przymusowa urbanizacja.
Czy można mówić o równości, gdy z publicznych sektorów świadczeń – usług zdrowotnych, oświaty, kultury – nie mogę korzystać ci, którzy po prostu zbyt daleko mieszkają? Czy można mówić o postępie, jeśli transportu publicznego nie ma już w ogóle tam, gdzie pół wieku wcześniej można było się cieszyć gęstą siecią wygodnych, przyjaznych środowisku połączeń kolejowych?
Czy za zmianami stoi nowoczesność czy pokomunistyczny wstręt do tego, co wspólne?