Eseistyka Weroniki Murek zawarta w „Dziewczynkach” ma dwie wielkie, rzadko współwystępujące zalety: jest przystępna i zarazem erudycyjna. Jej przystępność polega na tym, że tekst Murek czyta się przyjemnie i barwnie; to lekka, niewymagająca pozycja czytelnicza.
Jednocześnie stanowi znakomity przykład interpretacji feministycznej: autorka bierze na warsztat rozmaite fenomeny obyczajowe i społeczne, teksty kultury, nawyki językowe, by poddawać je krytycznej analizie dotyczącej mechanizmów konstruowania płci społeczno-kulturowej (ang. gender). Analizy Weroniki Murek mają charakter interdyscyplinarny – oznacza to, że miejscami mają charakter literaturoznawczy, kiedy indziej filmoznawczy etc. Badaczka bada fenomen „bycia dziewczynką” w sposób holistyczny, bez rozdrabniania omawianych wątków na pojedyncze dyscypliny wiedzy.
Lektura „Dziewczynek” – nawet we fragmentach – z powodzeniem może posłużyć jako zaproszenie do analizy innych tekstów kultury poza wskazanymi przez Murek, część projektu polegającego na interpretowaniu literatury, filmów w perspektywie gender studies. Tego rodzaju przedsięwzięcie w środowisku szkolnym uważniałoby analizę kultury popularnej, a w konsekwencji – ośmielało młode osoby do samodzielnej, świadomej i erudycyjnej recepcji swoich ulubionych powieści, seriali etc.