Tym, co szczególnie uderza w trakcie czytania tej niedługiej, lecz poetycko porywającej powieści, jest jej absurdalność: młodzieniec, który wspina się na drzewo, by już nigdy nie zejść na ziemię? U Italo Calvino absurd ma posmak magii – trudno sobie wyobrazić, by opisywane wydarzenia mogły naprawdę zaistnieć, co zabarwia świat przedstawiony fantastycznością. Jednocześnie przeczuwamy, że książka Calvino w ten nieprawdopodobny sposób ilustruje najbardziej fundamentalne prawdy egzystencjalne: ten, kto chce być wolny, musi być indywidualistą. Ten, kto chce być indywidualistą, musi mieć łatkę dziwaka. Temu, kto chce mieć łatkę dziwaka, przeznaczone jest życie niezwykłe.
Cosimo, czyli tytułowy Baron Drzewołaz, jest odmieńcem, buntownikiem, a jego losy, jego miłość, jego śmierć, okazują się całkowicie, konsekwentnie i absurdalnie oderwane od ziemskich realiów.

Alegoryczny wymiar tej surrealistycznej lektury dotyczy dorastania, wchodzenia w dorosłość i rytuałów przejścia. Czy wejście na drzewo jest powrotem do dzieciństwa czy dorosłą próbą usamodzielnienia się? Czy dorosły jest ten, kto zostaje na zawsze na ziemi? Na te i inne pytania można próbować odpowiedzieć po przeczytaniu „Barona drzewołaza” z perspektywy młodzieżowej i adolescencyjnej.