„Wypiór” to utwór, który na wielu poziomach nawiązuje do epoki romantyzmu. Główny bohater to Adam Mickiewicz, który jest – jak to Mickiewicz! – wiecznie żywy… Pod postacią wampira, czyli bestii, która zyskała wielką popularność literacką właśnie za czasów romantycznych. W książce znaleźć można liczne informacje biograficzne i aluzje, które wzbogacają wiedzę czytelników na temat wielkiego wieszcza.
Gatunkowo „Wypióra” zaklasyfikować można jako poemat dygresyjny (znany gatunek romantyczny!): utwór fabularny, pisany wierszem, o luźnej kompozycji, w którym przebieg akcji zdaje się pretekstem do snucia refleksji o świecie i ludzkiej naturze.
Do romantyzmu nawiązuje też synkretyczna forma utworu Uzdańskiego, w którym z fragmentami dramatycznymi sąsiadują dzienniki, wpisy z forów internetowych, e-maile, wiersze. Z tej rozmaitości strategii pisarskich wyłania się smutna historia o samotności i nieszczęśliwej miłości, które były przecież tematami wiodącymi w epoce romantyzmu. Autor wieńczy tekst, jakżeby inaczej, zakończeniem otwartym, dzięki czemu dalsze losy bohaterów, tak jak losy Kordiana czy Konrada, są dla nas, czytelników, zagadką.